Poniżej przedstawiam definicje będące dostępne na stronach internetowych, bo interpretowanie pojęć w inny sposób nie ma sensu. Poniżej przedstawiłem źródła z jakich korzystałem przy przygotowaniu tego wpisu, który może być przydatny dla kierowców, kursantów, a także uczniów szkół.

• 

Źródło grafiki: http://www.strefakulturalnejjazdy.pl/2013/06/czy-mozna-wyprzedzac-z-prawej-strony.html

KODEKS DROGOWY – DEFINICJE

Droga – wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt.

Droga – budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową, przeznaczona do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowana w pasie drogowym.

Droga główna – Droga klasy G – droga główna – jedna z klas dróg publicznych według podziału wprowadzonego przez Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. z 1999 r. nr 43, poz. 430). Rozporządzenie określa jakie wymagania techniczne i użytkowe powinna spełniać droga tej klasy. Wymagania te uzależnione są od prędkości projektowej dla danej drogi. Dla klasy G dopuszcza się dwie prędkości projektowe na terenie zabudowanym: 50 i 60 km/h oraz trzy prędkości projektowe poza terenem zabudowanym: 50, 60 i 70 km/h. Drogi klasy G mogą należeć do kategorii dróg krajowych, dróg wojewódzkich lub dróg powiatowych.

Droga kołowa – droga przeznaczona do poruszania się za pomocą pojazdów kołowych. Droga taka zazwyczaj charakteryzuje się utwardzoną nawierzchnią (zwykle asfalt, beton, żwir, szuter, bruk itp.). Utwardzenie składa się zazwyczaj z kilku warstw, ale może nim być również tylko utwardzenie powierzchni gruntu.

Droga kołowa składa się z jezdni (części przeznaczonej dla ruchu pojazdów) oraz pobocza. Pobocze jest niezbędne ze względów konstrukcyjnych (np. ułatwia odprowadzanie wody z nawierzchni). Niekiedy, szczególnie w miastach, pobocze stanowi chodnik, czyli część drogi wydzielona dla ruchu pieszych.

Drogę stanowi również towarzysząca jej infrastruktura, jak: znaki drogowe (poziome i pionowe), słupki odległościowe, parkingi, stacje benzynowe itp.

Droga twarda – (droga o nawierzchni twardej, droga utwardzona):

• Według definicji GUS-u jest to droga mająca twardą nawierzchnię ulepszoną (z kostki kamiennej, klinkieru, betonu, z płyt kamienno-betonowych, bitumu) lub droga o nawierzchni nieulepszonej (tłuczniowej lub brukowej).
• W polskim Prawie o ruchu drogowym, została określona jako droga z jezdnią o nawierzchni bitumicznej, betonowej, kostkowej, klinkierowej lub brukowcowej oraz z płyt betonowych lub kamienno-betonowych, jeżeli długość nawierzchni przekracza 20 m. Inne drogi są drogami gruntowymi.

Droga gruntowa – (droga o nawierzchni gruntowej) – droga o nawierzchni z gruntu rodzimego lub utrwalona w wyniku specjalnych zabiegów i preparacji gruntu rodzimego przy pomocy mieszanin wykonanych z gliny, żwiru, żużla itp.

W polskim Prawie o ruchu drogowym drogę gruntową określono jako każdą inną drogę niż droga twarda oraz posiadającą cechy drogi twardej, ale krótszą niż 20 m.

Droga publiczna – oznacza drogę ogólnego użytku publicznego, taką jak droga lokalna, regionalna lub krajowa, droga główna, ekspresowa lub autostrada.

Droga niepubliczna – właściwie droga wewnętrzna – droga, droga rowerowa, parking, plac przeznaczony do ruchu pojazdów, niezaliczona do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowana w pasie drogowym drogi publicznej.

Część dróg wewnętrznych jest ogólnodostępna (np. drogi zlokalizowane na nieruchomościach stanowiących własność gmin, bądź powiatów, którym nie nadano statusu drogi publicznej), a część znajduje się na terenach prywatnych, czy zamkniętych dla ruchu publicznego.

Droga jednojezdniowa – droga z jedną częścią (jezdnią) wydzieloną dla ruchu pojazdów.

Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2018 r. poz. 1990) wprost nie definiuje pojęcia drogi jednojezdniowej. Pojęcie to wynika z definicji drogi, jezdni i pasa ruchu wprowadzonych przez art. 2 przywołanej ustawy.

• Art. 2. punkt 1. – droga – wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt;
• Art. 2. punkt 6 – jezdnia – część drogi przeznaczoną do ruchu pojazdów; określenie to nie dotyczy torowisk wydzielonych z jezdni;.
• Art. 2. punkt 7 – pas ruchu – każdy z podłużnych pasów jezdni wystarczający do ruchu jednego rzędu pojazdów wielośladowych, oznaczony lub nieoznaczony znakami drogowymi;.
• Droga jednojezdniowa może posiadać jeden lub więcej pasów ruchu, co oznacza, że może być na niej możliwy ruch jednokierunkowy (w przypadku drogi posiadającej jeden lub więcej pasów) lub dwukierunkowy (droga z jednym (patrz zdjęcie) lub więcej pasami ruchu).

Droga jednokierunkowa – droga, na której ruch odbywa się tylko w jedną stronę. Jazda w przeciwną stronę jest niedozwolona. Na drugim końcu takiej drogi lub jezdni stosowany jest znak B-2 „zakaz wjazdu”.

Na drodze jednokierunkowej obowiązuje zakaz zawracania. Przepisy nakazują, że jeżeli gabaryty pojazdu to umożliwiają, skręcając w lewo należy zbliżyć się do lewej krawędzi jezdni (Prawo o ruchu drogowym, Art. 22. 2). Analogicznie, w przypadku skręcania w prawo, należy wyruszać z prawej krawędzi jezdni.

Droga dwukierunkowa – droga, na której ruch odbywa się w obydwie strony.

Autostrada – droga dwujezdniowa, oznaczona odpowiednimi znakami drogowymi, na której nie dopuszcza się ruchu poprzecznego, przeznaczoną tylko do ruchu pojazdów samochodowych, które na równej, poziomej jezdni mogą rozwinąć prędkość co najmniej 40 km/h, w tym również w razie ciągnięcia przyczep.

Droga ekspresowa – droga dwu- lub jedno jezdniowa, oznaczona odpowiednimi znakami drogowymi, na której skrzyżowania występują wyjątkowo, przeznaczoną tylko do ruchu pojazdów samochodowych.

Droga krajowa – najwyższa kategoria dróg publicznych, umożliwiających płynny krajowy i międzynarodowy transport kołowy między dużymi miastami oraz ogólnodostępnymi przejściami granicznymi, rekomendowanych zwłaszcza dla ruchu długodystansowego i tranzytowego.

W Polsce kategorię dróg krajowych wprowadzono w 1985 roku, zastępując istniejące od 1920 r. drogi państwowe.

Droga wojewódzka – drogi wojewódzkie w Polsce – sieć dróg publicznych uzupełniająca system dróg krajowych, stanowiąca własność właściwego samorządu województwa.

Do dróg wojewódzkich zalicza się drogi stanowiące połączenia między miastami, mające znaczenie dla województwa i drogi o znaczeniu obronnym niezaliczone do dróg krajowych. Zaliczenie do kategorii dróg wojewódzkich oraz ustalenie ich przebiegu następuje w drodze uchwały sejmiku województwa.

Na drogach wojewódzkich ruchem zarządza marszałek województwa, z wyjątkiem dróg położonych w miastach na prawach powiatu, gdzie zarządza nimi prezydent miasta. Sejmiki wszystkich województw powołały własne jednostki organizacyjne – zarządy dróg wojewódzkich, wykonujące obowiązki zarządcy dróg wojewódzkich na terenie danego województwa.

Drogom wojewódzkim w Polsce nadaje się jedną z dwóch możliwych klas: GP lub G.

Droga powiatowa (w skrócie DP) – jedna z czterech kategorii dróg publicznych w Polsce, stanowiąca własność właściwego samorządu powiatowego.

Do dróg powiatowych zalicza się drogi stanowiące połączenia miast będących siedzibami powiatów z siedzibami gmin i siedzib gmin między sobą. Zaliczenie do kategorii dróg powiatowych oraz ustalenie ich przebiegu następuje w drodze uchwały rady powiatu w porozumieniu z zarządem województwa, po zasięgnięciu opinii wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) gmin, na obszarze których przebiega droga, oraz zarządów sąsiednich powiatów [definicja na podstawie art. 6a ustawy z dnia 20 marca 1985 roku o drogach publicznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2068)].

Drogom powiatowym w Polsce nadaje się jedną z trzech możliwych klas: GP, G lub Z.

Każda droga powiatowa w Polsce posiada indywidualny numer ewidencyjny, składający się z czterech cyfr i jednej litery, stanowiącej wyróżnik województwa, na terenie którego przebiega dana droga. Owe wyróżniki województw to:

B – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa podlaskiego
C – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa kujawsko-pomorskiego
D – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa dolnośląskiego
E – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa łódzkiego
F – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa lubuskiego
G – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa pomorskiego
K – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa małopolskiego
L – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa lubelskiego
N – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa warmińsko-mazurskiego
O – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa opolskiego
P – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa wielkopolskiego
R – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa podkarpackiego
S – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa śląskiego
T – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa świętokrzyskiego
W – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa mazowieckiego
Z – dla dróg powiatowych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa zachodniopomorskiego
Według stanu na dzień 31 grudnia 2015 w Polsce istniało 125 092,3 km dróg powiatowych, z czego 114 712,3 km stanowiły drogi o nawierzchni twardej, a 10 380 km – drogi gruntowe.

Droga gminna (w skrócie DG) – jedna z czterech kategorii dróg publicznych w Polsce, stanowiąca własność właściwego samorządu gminnego.

Do dróg gminnych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do innych kategorii (tj. dróg powiatowych, dróg wojewódzkich i dróg krajowych), stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych [definicja na podstawie art. 7 ustawy z dnia 20 marca 1985 roku o drogach publicznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2068)]. Zaliczenie do kategorii dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy, po zasięgnięciu opinii właściwego terytorialnie zarządu powiatu, a ustalenie przebiegu dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy.

Zgodnie z ustawą z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2018 r. poz. 1990) oraz rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz.U. z 2003 r. nr 177, poz. 1729), organem zarządzającym ruchem na drogach gminnych jest starosta, a organem sprawującym nadzór nad zarządzaniem ruchem – wojewoda, z wyjątkiem dróg położonych w granicach administracyjnych miast na prawach powiatu, gdzie zarządcą ruchu na wszystkich drogach publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta.

Drogom gminnym w Polsce nadaje się jedną z pięciu możliwych klas: GP, G, Z, L, lub D.

Każda droga gminna w Polsce posiada indywidualny numer ewidencyjny, składający się z sześciu cyfr i jednej litery, stanowiącej wyróżnik województwa, na terenie którego przebiega dana droga. Owe wyróżniki województw to:

B – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa podlaskiego
C – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa kujawsko-pomorskiego
D – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa dolnośląskiego
E – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa łódzkiego
F – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa lubuskiego
G – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa pomorskiego
K – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa małopolskiego
L – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa lubelskiego
N – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa warmińsko-mazurskiego
O – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa opolskiego
P – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa wielkopolskiego
R – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa podkarpackiego
S – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa śląskiego
T – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa świętokrzyskiego
W – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa mazowieckiego
Z – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa zachodniopomorskiego
Według stanu na dzień 31 grudnia 2015 w Polsce istniało 246 142,7 km dróg gminnych, z czego 127 857,6 km stanowiły drogi o nawierzchni twardej, a 118 285,1 km – drogi gruntowe[1].

Droga dla rowerów – droga lub jej część przeznaczona do ruchu rowerów jednośladowych, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi.

Droga kolejowa – nawierzchnia kolejowa wraz z podtorzem i budowlami inżynieryjnymi oraz gruntem, na którym jest usytuowana.

Droga kolejowa stanowi liniowo-punktową infrastrukturę transportu kolejowego. Jej najważniejszymi elementami na szlaku są:

podtorze i nawierzchnia kolejowa
obiekty inżynieryjne
urządzenia trakcji elektrycznej
urządzenia sterowania ruchem kolejowym.
Podtorze może być położone, w zależności od warunków terenowych, na nasypie lub w wykopie.

Drogi kolejowe mogą być jedno-, dwu- lub wielotorowe.

Droga wodna – rzeka, kanał, jezioro lub inny odcinek wodny, który dzięki cechom naturalnym lub wynikającym z działalności człowieka nadaje się do żeglugi.

Droga wodna może być morska, śródlądowa, żeglowna, spławna.

Droga lotnicza (ang. airway, AWY) – wydzielony z przestrzeni obszar, w kształcie korytarza, przeznaczony do lotu statków powietrznych. Posiada dolną oraz górną granicę wysokości, szerokość i jest określona między punktami o danych współrzędnych geograficznych lub punktami odniesionymi do pomocy radionawigacyjnych (np. VOR, NDB). Drogi lotnicze umożliwiają sprawną organizację ruchu lotniczego o dużym natężeniu, tworząc rozbudowaną sieć połączeń pomiędzy lotniskami.

Dolna granica wysokości drogi lotniczej wynosi minimum 1000 ft (lub 2000 ft w terenie górskim) nad najwyższym wzniesieniem terenu.

Statki powietrzne mają obowiązek poruszać się środkiem korytarza, czyli po jego centralnej linii[4]. Ze względów bezpieczeństwa na drodze lotniczej zapewniona jest kontrola ruchu lotniczego, zaś przestrzeń powietrzna należy do klasy A lub B.

Jezdnia – część drogi przeznaczona do ruchu pojazdów; określenie to nie dotyczy torowisk wydzielonych z jezdni.

PPas ruchu – każdy z podłużnych pasów jezdni wystarczający do ruchu jednego rzędu pojazdów wielośladowych, oznaczony lub nieoznaczony znakami drogowymi.

Skrzyżowanie – przecięcie się w jednym poziomie dróg mających jezdnię, ich połączenie lub rozwidlenie, łącznie z powierzchniami utworzonymi przez takie przecięcia, połączenia lub rozwidlenia; określenie to nie dotyczy przecięcia, połączenia lub rozwidlenia drogi twardej z drogą gruntową, z drogą stanowiącą dojazd do obiektu znajdującego się przy drodze lub z drogą wewnętrzną.

Przejście dla pieszych – powierzchnia jezdni, drogi dla rowerów lub torowiska przeznaczoną do przechodzenia przez pieszych, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi

Przejazd dla rowerzystów – powierzchnię jezdni lub torowiska przeznaczoną do przejeżdżania przez rowerzystów, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi.

Strefa zamieszkania – obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi.

Strefa ruchu – obszar obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi.

Szczególna ostrożność – ostrożność polegającą na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie.

Ustąpienie pierwszeństwa – powstrzymanie się od ruchu, jeżeli ruch mógłby zmusić innego kierującego do zmiany kierunku lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości, a pieszego – do zatrzymania się, zwolnienia lub przyspieszenia kroku.

Niedostateczna widoczność – widoczność występującą od zmierzchu do świtu, a także w warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza od świtu do zmierzchu.

Zatrzymanie pojazdu – unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające nie dłużej niż 1 minutę, oraz każde unieruchomienie pojazdu wynikające z tych warunków lub przepisów.

Postój pojazdu – unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające dłużej niż 1 minutę.

Pojazd uprzywilejowany – pojazd wysyłający sygnały świetlne w postaci niebieskich świateł błyskowych i jednocześnie sygnały dźwiękowe o zmiennym tonie, jadący z włączonymi światłami mijania lub drogowymi; określenie to obejmuje również pojazdy jadące w kolumnie, na której początku i na końcu znajdują się pojazdy uprzywilejowane wysyłające dodatkowo sygnały świetlne w postaci czerwonego światła błyskowego.

Źródło tekstu: https://pl.wikipedia.org/wiki/Droga_(transport)
Źródło tekstu: https://naukajazdy-poznan.eu/kodeks-drogowy-1-1.html

Views: 1580